’s morgens de reservering gedaan voor de nachttrein naar Bulawayo. Ik had de loketbediende al eerder gesproken. Zijn naam luidde ‘Brit’. Die naam zou ik niet vergeten want veel hing van hem af. Hij had immers gezegd gewoon de dag van vertrek te komen en alles kwam goed. Na hem gegroet te hebben met de nodige hand-rituelen kwam zijn administratieve-papier-machine op gang. Enkele vellen carbonpapier kwam er aan te pas waar extra hard op geschreven diende te worden.1e klas; met dekens/lakens en plaats voor de fiets. US$22,-. Na al mijn bank-, en creditpasjes geprobeerd te hebben ging ik toch maar over tot het betalen in Cash $. Ik ben zuinig met mijn biljetten want ze zijn enorm schaars. Je kunt ze nergens krijgen. De ATM’s zijn gewoon leeg. De reis ging goed. Op het perron wachtten vaak zittend op de grond en veelal vrouwen op de trein. Ze zijn warm gekleed met winterjassen en mutsen op. Het zou koud worden vanavond. De mensen nemen veel bagage mee. In dat opzicht viel ik niet op. Ik had mijn meeste bagage weer in de flybag kunnen plaatsen. Toch handig zo’n flybag. De trein vertrok precies 7.00 PM. De trein is erg oud en niet onderhouden. Verlichting werkt maar voor de helft en er is geen water. Mensen nemen daarom ook alles zelf mee. Ze hebben zich aangepast. Ik kwam bij een zimbabwiaan in de cabine. Ik stelde me voor als Bert (sprak het uit als vogel in het engels) en zijn naam was Themba Ngenya (in het engels ‘crocodile’. Nu maar hopen dat dit niet gelijk de krachtsverhouding is! Maar nee hoor, de man was wel bespraakt en vriendelijk. Hij werkte voor de railways, is in Bulawayo opgegroeid en heeft zijn familie in Whanki wonen (ergens halverwege Bulawayo en Vicfalls) en werkt al 14 jaar in Vic-falls. Een openhartige man die nog 5 jaar moest werken om met pensioen te gaan. Dat gebeurt op een leeftijd van 60 jaar. Veel was met hem bespreekbaar. De trein stopte vaak maar tijdens mijn slaap merkte ik daar weinig van. Het was bovendien donker buiten. De trein schommelde enorm en alleen daar al om vond ik het allang best dat het tempo laag lag. Hoewel de trein volgens het spoorboekje (dat er niet is) om 7 uur AM in Bulawayo zou arriveren, kwamen we om 10 uur aan. Dit is overigens een betere tijd om aan te komen dan zo vroeg. Het was zaterdag en tot mijn verbazing zag het er verlaten en ononderhouden uit. Dat gold even later ook voor de stad Bulawayo. Om me te orienteren reed ik met de fiets er eerst kriskras doorheen. Ik herkende de brede straten nog wel en het centrum was wat drukker. Mensen deden hun boodschappen. Er is niets veranderd in 30 jaar en wat er al stond is niet onderhouden en ziet er gehavend uit. Geen vrolijk gezicht. De mensen zijn overigens goed en vaak zelfs netjes gekleed en zijn opgewekt als altijd. Als je doorvraagt zijn ze geenzins tevreden. Deze maand zijn de verkiezingen. Duidelijk te zien is dat ook deze belangrijke stad in Zimbabwe getroffen is door een economische- (lees politieke) misere. Ook de camping in het centrum van de stad is niet onderhouden en heeft geen goed functionerende voorzieningen. Alles wat door de overheid gefinancieerd wordt funtioneert niet of slecht. Nu is die camping echter het minst belangrijk maar is wel exemplarisch. Bovendien dient toerisme het land en geeft veel werkgelegenheid. Na wat boodschappen in de stad gedaan te hebben, die ik gelukkig met een creditcard kon betalen, ben ik de stad uitgereden. Ik zit nu op een camping zo’n 10 km ten zuiden van het centrum. Ook hier hebben ze stroomstoring en dus geen internet. Het is bovendien bewolkt, koud, het waait en mieserig. Sinds gisteren is er een koudfront langsgekomen. Dit maakt het algemene beeld ook niet kleurrijk. Ik overweeg om morgen meteen verder te reizen. Via het nationaal natuurpark Motopos (waarvan blijkt dat je er toch met de fiets in mag) en uiteindelijk richting de Zuid Afrikaanse grens. Maar dat duurt nog wel even. Ik heb nog ruim 14 dagen.