Ook de dagen na “the old road to Gwanda” liep de reis nog door Zimbabwe maar dan op asfalt. Vrijdag de 13e werd een bijzondere dag hetgeen ik natuurlijk had kunnen weten. Ik moest 120 km afleggen om in Beitbridge (ZIM) aan te komen want er was niets tussen. Lekker vroeg vertrok ik (ruim voor 8 uur) en ik was er klaar voor. Echter merkte ik al vrij snel dat mijn achterband leeg liep. Eerst alleen oppompen maar al gauw moest ik meer maatregelen nemen. Dat viel dus tegen. Nu rijden auto’s veel banden kapot. Je ziet ook overal kapotte banden liggen. Er zit gevlochten ijzerdraad in die banden. Zo’n klein ijzerdraadje komt weleens in je fietsbuitenband. Je ziet het haast niet en het maakt allemaal kleine gaatjes in je binnenband. Kon ik even niet hebben maar na een vertraging ging ik weer verder. Ook had ik mazzel. Weinig wind en een beetje zijwind (altijd uit het oosten). Ik bereikte Beitbridge eigenlijk heel vroeg (4h PM). Ik bezocht twee hotels. Een was al gesloten vanwege de crisis en de andere was te duur. Ik had geen zin om naar goedkopere hotels te zoeken. Beitbridge is een ongezellige stad met onvoorstelbaar veel vrachtwagens, ander gemotoriseerd vervoer en drukte. Mensen stelde me voor om de grens over te gaan misschien had ik geluk.

Beitbridge is misschien wel de drukste grensovergang. Ontzettend veel vrachtverkeer tussen Zuid-Afrika en het noorden. Ook veel voetgangers vooral uit Zimbabwe. Aparte doorgangen voor vrachtwagens, bussen, taxi’s en voetgangers. Een enorm tafereel. Zimbabwe uit ging best wel snel. Het duurde een halfuurtje. Zuid-Afrika in was een verschrikkelijke toestand. Ik stond in de rij met alleen voetgangers (ook die uit bussen en busjes). Vrachtwagens hadden een ander loket. Nu waren er 4 loketten voor ons. Ik heb maar 2 douane-personeel gezien maar nooit meer dan 1 aan het werk. Het loket was zelfs 45 minuten gesloten. En dat terwijl er honderden opeen gedrukt voor het loket stonden. De rij was meer dan 100 mtr lang. Niemand regelde het gebeuren. Er werd voor gedrongen en gebribed. Het kon de officiels niets schelen. Mensen (in de rij) maken grapjes en zij dit gewend. Zij hebben wel eens zeven uur in de rij gestaan. Enige positieve is dat wit en zwart gelijk zijn en gewoon met elkaar in geprek gaan en ook grapjes maken. Er werd mij overigens aangeraden absoluut niet nu (het was inmiddels 11 uur s’avonds en natuurlijk donker) alleen op de drukke weg te fietsen. Het was absoluut een so called high crime area. Ik kreeg een lift naar Musina. M’n fiets werd achter op de auto gelegd. Om 11 uur PM werd ik 25 KM verderop (afgezet) bij een lodge in Musina (goed en wel in Zuid Afrika).