Gelijk bij het oversteken van de Zambezi-rivier, en de grens tussen namibie en Zambia bij Katima Mulilo, gebeurde er veel waarop ik niet anticipeerde. Ik vertrok vroeg in de zondagochtend en was goed voorbereid. Er stond een lange rij vrachtwagens die wachtten op toestemming en er heerst altijd een bepaalde spanning bij grenzen. Bij het verlaten van Namibie moest een nieuwschierige douaner al mijn bagage onderzoeken. Ik liet het maar gewillig toe waardoor het tijdsverlies zich beperkte tot minder dan een uur. De toegang hiervandaan naar Zambia is misschien 500 mtr. Een stukje niemandsland waar het weelt van de illigale geldwisselaars. Ik gaf ze vrolijk aan dat ik genoeg Zambiaanse Kwacha’s had, hetgeen niet echt zo was. Ik zou later wel wat geld tappen. Toen ik het douane gebouw inliep wenkte een medewerker. Ik kreeg een stukje karton waaop stond “checked”. Toen pas zag ik een film-/foto-toestel op een statief die alles en iedereen, ongevraagd, registreert. Bij het volgende loket moest ik een visum kopen. 50 US$. Ik vroeg of ik het ook met een andere currency kon betalen. Ik heb EURO’s voor de zekerheid bij me. Of ik niet kon lezen. US$, stond er toch duidelijk. Het is zondag, de eventuele bank is gesloten en daar sta je dan. Toch maar de geldwisselaars gaan opzoeken. Maar ze wachtten mij met een glimlach al op en kennen het verhaal. Wat extra dollars en Kwacha’s omgewisseld en ook mijn visum was daarna zo geregeld. Enigzins opgelucht reed ik Zambia binnen. De asfaltweg was hier van aanmerkelijk slechtere kwaliteit en ook was er weinig aangegeven. Allerlei winkeltjes, kraampjes, mensen, muziek en drukte. Dit is een ander Afrika! Ik had niets nodig en was zuinig met mijn Kwacha’s. Ik ben nu vier dagen in Zambia en heb met de keuze van mijn route het er goed aan gedaan dit te doen. Dit heb ik niet willen missen. Meer onverwachtte gebeurtenissen en veel (weer andere) belevenissen en reuring. De asfaltwegen zitten vol met potholes (gaten) en eindigt soms in een complete gravelroad. Er is veel volk op en langs de weg. Mensen zijn vriendelijk en groeten. Gedurende de laatste dagen heb ik al veel meer fietsen gezien dan de twee maanden ervoor! De fiets wordt hier overal voor gebruik. Na een paar dagen met overnachtingen aan de Zambezi, waarbij ik nog wat zanderige paden moest begaan, ben ik aangekomen in Livingstone. De naam suggereert het misschien niet maar een echt afrikaanse stad. Drukte, leven en toch een relaxed sfeertje. Ik ben van plan hier een paar dagen te blijven. Het bekijken van de Victoria-falls vanaf deze kant en de sfeer van Zambia opsnuiven. Daarna de Zambezi en grens oversteken naar Zimbabwe. Aanvankelijk wilde ik camperen aan de “waterfront” vlak bij de watervallen maar deze was fully-booked. Achteraf heb ik gekozen voor Backpackers & Camp in het centrum waar het goed vertoeven is. Nu kan ik mijn fiets even in de boom hangen en door de stad slenteren. Ik heb nog wel 1 nacht toch naar gereserveerd aan “waterfront” om de falls beter te bekijken en ga voor het weekend naar Zimbabwe. Daar zal ik ook een paar dagen bij de falls blijven. Hoe ik dan verder ga is nog even de vraag. Misschien naar Kasane in Botswana of in Zimbabwe blijven en naar Bulawayo gaan, de 2e stad in Zimbabwe. Deze laatste optie is wel het meest interessant. W’ll let you know!

groetjes uit Livingstone.